Startpagina > Bandinfo > Riff Raff

Ons verhaaltje:

In the beginning

Goede dingen komen langzaam, en dat gaat voor Riff Raff ook op. Medio 2007 is het begonnen met Bert (gitaar) en Marco (drums), oorspronkelijk alleen om 1 maal per week eens lekker muziek te maken. Allerlei muziek, van rock tot deathmetal en een deel AC/DC, wordt gespeeld. Enige tijd later komt Nils (bas) erbij. De eenvoud van AC/DC muziek leek gemakkelijk, maar het tegendeel bleek waar. Temeer ook omdat de drie heren in de eerste bezetting van de deathmetalband Altar hebben gespeeld in het begin van de negentiger jaren.

De deathmetal achtergrond speelt soms parten bij het spelen van AC/DC, voornamelijk door verschil in speelkunst. Dezelfde achtergrond komt echter ook goed van pas; 5 CD's, concerten op o.a. Dynamo, Waldrock en Lowlands en enkele tournees in Europa zijn welkome ervaring in het oefenhok. Bert neemt hierbij de vocalen op zich, wat af en toe een glimlach onder de bandleden veroorzaakt. Is ook niet zo gek, probeer het zelf maar eens.

Girls got rhythm

Hoewel tijdens oefensessies ook ruiger materiaal wordt gespeeld, is de ervaring dat AC/DC nummers leuk zijn om te doen. Besloten wordt om alleen AC/DC covers te doen, en om dat kracht bij te zetten uitbreiding van het repertoire en meer aandacht voor sologitaar. Voor de solo's wordt in Richard een 2e gitarist gevonden, en na verloop van tijd kan het niet meer stuk, de nummers worden strakker en er vallen geen ritmegitaar-gaten tijdens een solo. Het is ook duidelijk dat er een portie dynamiek, gevoel en drive nodig is, wat steeds beter lukt.

Hoewel al vaker besproken wordt in 2010 besloten om een zanger of zangeres te zoeken. Op die manier is de bezetting zoals die van AC/DC, en kan iedereen zich beter focussen. De zoektocht blijkt door de specifieke eisen lang en breed, en lijkt op niets uit te lopen. In 2011 doet zich de mogelijkheid voor om enkele nummers te spelen op de Drentse Culturele Uitdag. Dit bleek bijzonder amusant maar ook leerzaam, en smaakt naar meer. Het geleerde wordt aangewend en na intensief oefenen benadert de muziek al dicht de oorspronkelijke AC/DC sound en -drive. Alleen de zang blijft iets achter vergeleken met het totaalniveau, waardoor de wens van een losse zanger groter is dan ooit.

Er kwam er weinig reactie op de zangvraag, de enige opties liepen op een dood spoor. Groot was dan ook de verbazing dat Franca, gewoon iemand uit de kenissenkring, aangaf al jarenlang met veel passie naar AC/DC (Bon)rock te luisteren. Ze had er wel oren naar om haar steentje bij te dragen. Direkt bij de eerste sessie blijkt dat, zonder Bon Scott te imiteren, het stemgeluid heel goed bij de muziek past. Zodoende wordt begin 2012 de zangwens vervuld. Qua totaalsound niet 100% AC/DC, maar een opmerkelijke combinatie.

Let there be guitar

Sindsdien worden de nummers uit het Bon Scott tijdperk nieuw leven ingeblazen als vijftallige rockformatie. Soms is er een eigen draai te horen, o.a. om een lange fade out te voorkomen, of een opgepepte drumfill. De heren gitaristen doen hierbij backingvocals om dichter bij het origineel te komen. De heersende opvatting is ook dat deze oude rock het best benaderd wordt door gebruik te maken van oorspronkelijke instrumenten.Zo worden er Gibsons gebruikt waarvan er 1 ouder is dan AC/DC zelf. En natuurlijk is het merk Marshall luid aanwezig. De configuratie van het drumstel is identiek aan de tourkit van Phill Rudd. De meeste bekkens zijn identiek aan de originele, en dat kan omdat de legendarische Paiste 2002 serie nog steeds wordt gemaakt.

Its a long way to the top

Hoewel het nog steeds leuk is om wekelijks muziek te maken, vaak vergezeld van één of meerdere fans, ontstaat erge kriebel om op te treden. In oktober 2012 gebeurt dat voor het eerst op het befaamde open podium van MFC. Dat gaat super; in een volle dampende zaal wordt de muziek goed ontvangen, en het wordt duidelijk dat dit naar meer smaakt. Inmiddels is er ook gespeeld in Hardenberg en voor honderden mensen op de pre party van Metalblast 2013. Bij dit concert spreekt de media over Franca als de evenknie van Beth Hart.

Helaas besluit Franca om te vertrekken medio 2014, en wordt naarstig gezocht naar een nieuwe stem, de weg is iets langer geworden. In november 2014 kan er gespeeld worden op de verjaardag van de grootste fan Gerard, en hier werkt Franca ook nog graag aan mee. Begin 2015 dient zich een kans aan in de persoon van Derrick, ook bekend van de in MFC oefenende Sophisticated Sound Express. Zijn achtergrond is blues, maar hij is bereid om een serieuze poging te wagen om 1 a 2 octaven hoger dan gewend te zingen, en zich de muziek eigen te maken. Inmiddels is er opgetreden in UJK Uelsen duitsland, alwaar de nieuwe line-up goed ontvangen wordt. Vanaf nu dus een formatie met 5 mannen.

There's gonna be some rock'n

Na enkele optredens, krijgt de band in het voorjaar van 2016 slecht nieuws te verkroppen; Richard moet de band verlaten om lichamelijke redenen. Na deze 'reset' wordt medio 2016 Reinoud Hofsink aangetrokken als gitarist. Hij is een oude bekende, speelde in de tweede helft van de jaren 80 met Bert in de band Chained Heat. Ook wordt besloten om enkele nummers uit de Brian Johnson periode in het repertoire op te nemen. Dit om "de optredens beter te kunnen afstemmen, en omdat het lekkere nummers zijn", aldus de heren van Riff Raff. Ze verwachten begin 2017 de optredens weer te kunnen hervatten. En zo geschiedde: 7 concerten in 2017 en 2018 hebben de band mooie tijden bezorgd. Toen gebeurde wat er al aan zat te komen, zanger Derrick moest de band verlaten wegens verhuizing naar België. Tevens werd besloten dat ze ook niet meer gitarist Reinoud verder gingen, de neuzen stonden toch iets te ver uit elkaar.